Spójność klubów parlamentarnych w Sejmie IV, V, VI i VII kadencji
Spójność grupy w zgromadzeniu decyzyjnym to inaczej zgodność stanowisk podmiotów wchodzących w skład tej grupy. Gdy zgromadzenie podejmuje decyzje w drodze głosowania, to spójność można badać poprzez obserwację zachowania tych podmiotów w poszczególnych głosowaniach. Wielkość tę można w tej sytuacji skwantyfikować za pomocą odpowiednich wskaźników. Opis ilościowy spójności pozwala na wykorzystanie metod statystycznych do:
- porównania spójności różnych grup;
- zbadania zmian spójności danej grupy w czasie;
- zbadania zależności spójności danej grupy od stopnia natężenia konfliktu w obrębie zgromadzenia decyzyjnego;
- zbadania czynników, od których zależy spójność grupy.
W przypadku ciał ustawodawczych, najczęściej rozważanymi grupami są ugrupowania parlamentarne, ale można też badać spójność grup posłów wybranych z określonego terytorium, albo (w systemie parlamentarnym) spójność koalicji popierającej gabinet, bądź też spójność opozycji parlamentarnej.
Badając spójność ugrupowania parlamentarnego posługujemy się wskaźnikiem IVC, zaproponowanym w 1963 r. przez A. Lijpharta, a formalnie zdefiniowanym w pracy W. Słomczyński, D. Stolicki, Sługa dwóch panów: frakcyjne i narodowe przesłanki głosowania posłów w PE.
Prowadzone badania mają na celu przede wszystkim stworzenie opisu zbiorowych zachowań frakcji w polskim Sejmie dla kadencji IV – VII (jedyne wcześniej przeprowadzone tego rodzaju badanie objęło tylko kadencje III – V). Zgromadzony materiał posłuży następnie do dalszej analizy, przede wszystkim uwzględniającej:
- zmiany spójności w czasie i ich możliwe przyczyny;
- zależność pomiędzy spójnością klubu siłą głosu klubu, liczoną wg indeksu Baznhafa;
- zależność pomiędzy spójnością klubu a wielkością klubu i udziałem we władzy;
- zależność pomiędzy spójnością klubu a polaryzacją konfliktu politycznego w Sejmie.
Osoby realizujące projekt:
Wojciech Słomczyński, Jacek Sokołowski, Dariusz Stolicki
